තාත්තා බෝනික්කා...

අහම්බෙන් දැක්ක දෙයක් Share කරන්නම හිතුනා........
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: 

එක දවසක් උදේ වැඩට යන්න තාත්තා නැටිට්ටේ නැහැ. එදා එයා ඉස්පිරිතාලෙට ගියා. ඊට පහුවෙනිදා එයා මියගියා. ඊට කලින් කිසිම දාක මම එයා ගැන එච්චර හිතුවේ නැහැ. එයා හරියට උදේම ගෙදරින් ගිහින් හවස් වෙලා ගෙදර ඉන්න හැමෝම බලන්න ආසාවෙන් ආපු කෙනෙක් වගෙයි.
ගෙදර කාටවත් අච්චාරු බෝතලේ මූඩිය ඇරගන්න බැරිව ඉන්නකොට එයාට විතරයි ඒක කරන්න පුළුවන් වුනේ. අපේ ගෙදර පොළවේ යට තට්ටුවේ තිබ්බ කළුවර ගබඩා කාමරේට බය නැතිව යන්න පුළුවන් කෙනෙක්ට හිටියෙත් එයා විතරයි. 
රැවුළ කපනකොට හැමදාම එයාගේ මූණ කැපිලා තිබ්බා. ඒත් ගෙදර කවුරුත් ඒ ගැන පුදුම වුනේ නැහැ. කවුරුත් එයාට හාද්දක් දෙන්නවත් හිතුවේ නැහැ. වහිනකොට එයා තෙමීගෙන ගිහින් කාර් එක ගේ දොර ළගටම පැදගෙන ආවා අනික් අයට නගින්න. කාට හරි සනීප නැති වුණොත් එයා ඕන වෙලාවක ගිහින් ඛෙහෙත් අරගෙන ආවා. 
එයා ගොඩාක් පිංතූර ගත්තා. ඒත් ඒ පිංතූර වල එයා හිටියේ නැහැ. සෙල්ලම් ගෙවල් හදනකොට මට හිටියා අම්මා බෝනික්කෙකුයි, තාත්තා බෝනික්කෙකුයි. සෙල්ලම් ගෙදර වුනත් වැඩිපුර වැඩ තිබ්බේ අම්මා බෝනික්කාට. තාත්තා බෝනික්කත් එක්ක මොනවා කරන්නද කියලා මම හාංකවිසියක්වත් දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඉතිං දවසක් මට තාත්තා බෝනික්කා වගේ —මම දැන් වැඩට යනවා කියලා එයාව ඇද අස්සට විසිකරලා දැම්මා.
තාත්තාගේ මිනිය තිබ්බේ අපේ ගෙදර සාලේ. එදා ගොඩාක් අය කේක් වගේ හොඳ හොඳ කෑම ජාති මහ ගොඩාක් හදාගෙන ආවා. කවදාවත් අපේ ගෙදරට එච්චර සෙනග ඇවිත් තිබුණේ නැහැ. 
මම මගේ කාමරේට ගිහින් ඇඳ අස්සට නැමිලා තාත්තා බෝනික්කා එළියට අරගෙන දූවිලි පිහලා ඇඳ උඩින් තිබ්බා. එයා වෙනදා වගේම මොකුත් කළේ නැහැ. 
ඒත් මම කවදාවත් දැනගෙන හිටියේ නැහැ එයා අපි දාලා ගියාම අපට මෙච්චර දුකක් දරාගන්න වෙනවා කියලා.

(කැඩපත බ්ලොග් එකෙන්/ එමා බොම්ඛෙක් | පරිවර්තනය : සාමන්ත තැන්නගේ)

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ප්‍රමාද වීමට ඉතා ආසන්නයි

කොහේ යන්නද ප්‍රමාද වෙන්නෙ?

හිතට ලොකු භයක් දැනුන සිදුවීමක් අහන්නට ලැබුනා. සමහර අයට නම් මේක "හුරු" දෙයක් වෙන්න ඇති.

මේක අපේ හාමුදුරුවන් වහන්සේලා ගැනයි. සමහර ස්වාමීන් වහන්සේලා දැන් දැන්, දානය සඳහා ලැයිස්තු දීමෙන් වෙන්නේ දායකයා සස්නෙන් ඈත් වීමයි. විශේෂයෙන්ම එම දාන වට්ටෝරුවේ මේ මේ ලෙස තිබිය යුතු බවට පනවන නීතියන්, කොයි තරම්  ඒ ගෞරවණීය ස්වාමීන් වහන්සේලා බුදුන් වදාළ මාර්ගයෙන් ඉවත් වී ඇති බවට පෙන්වන සාධකයකි.

සියල්ල මොහොතක් පාසා "අනිත්‍ය" නම් වූ ධර්මතාවයට යටත් වන බව බුදුන් වහන්සේ දේශනා කළා, දෙසවනෙන් ඇසුවා මතකයි. මේ සියල්ල අද සිටින පින්වත් ස්වාමීන් වහන්සේලාගේ වරදක් නොව, ධර්මය සතු සංදිට්ඨික බව ඉක්මනින් අතුරුදහන් වෙමින් පවතින බව හඟවන සාධකයි.

නොදැනීම දෑසට කදුළක් නැගුනේ, බුදුරජාණන් වහන්සේ ගේ ධර්මයටත් අනිත්‍යතාව නම් පොදු ධර්මතාව නිසා "ගෞතම බුද්ධ සාසනය" නමැති පහන් සිළ නිවී යාමට ඉතා ආසන්න බව වැටහීමෙන්ද, නැතිනම් තවමත් සසරින් මිදී නොමැති මා, මේ සාසනය මඟ හැරුනොත්, තව කල්ප ගණනකින් ප්‍රමාද වීමට ඉතා අසන්න බව වැටහීමෙන්ද යන්න ගැන නම් බොහෝ වේලා යනතෙක් කල්පනා කළා මතකයි.

"සංසාරය" නමැති ඉමක් කොණක් නොපෙනෙන සයුර තරණය කරන්නට තිබුන "තථාගත ධර්මය" නමැති එකම යාත්‍රාවටත් අනිත්‍ය බව උරුම වන බව නේද උන්වහන්සේ පිරිනිවන් මංචකයේදී පවා දේශනා කළේ?

 පෙර කවරදාකටත් වඩා සංසාර භයක් සමඟ අනිත්‍ය සංඥාව සිතේ ප්‍රභලව වැඩුනා මතකයි............

ඔවුන්ට සංසාරය තව බොහෝ දුරයි.......

"දැනුම බලය වේ...." අපි පොඩි කාලේ ඉඳලම හොදට අහලා පුරුදු වචන ටිකක් නේද? ඒත් මට පොඩි කාලෙ ඉඳලම තිබුන ප්‍රශ්නයක් තමයි "දැනුම" කියන්නේ මොකක්ද කියලා. උපාධියක් තියෙනවා නම් ඒ කෙනා තමයි දැනුම තියෙනවා කියලා මම හිතපු කාලයක් තිබුනා. අන්තිමට උපාධියකුත් ගත්ත කියමුකෝ. ඊ ළගට හිතුවා ඊට‍ වැඩිය ලොකු උපාධියක් ගත්තම දැනුම සම්පුර්ණයි කියලා. ඒත් දැන් තේරෙනවා ඒකත් වැරදි කියලා.......

හිතට පුරවා ගන්නා හැමදේකින්ම උනේ හිතේ බර වැඩි වීම විතරයි. අපි දැනුම සොයා යන්න හිතන තැන, විශ්ව විද්‍යාල වල ඉන්න උගත් මහාචාර්ය, ආචාර්‍ය වරු කොයි තරම් දැනුම නිසා හිත බර  කරගෙන ඉන්නවද?. තමන්ගේ උගත්කම නිසා "මම" කියන දේ කොයි තරම් ඒ මහත්වරු දැඩිව අල්ලාගෙන ඉන්නවාද ? බටහිර විද්‍යාව කියන අන්ධකාරය "මගේ " කරගෙන තව බොහෝ කල් සංසාරේ ඇවිදින්න "ඉන්ධන" එකතු කරගන්නවා නේද කියලා ඇත්තටම හිතට අනුකම්පාවක් දැනුනා..... තමන්ගේ අදහස හරි කියන මතයේ තදින්ම එලබ ගන්න ප්‍රධාන හේතුවක් තමයි මේ "අවිද්‍යාව" පිලිබඳ ලබා ගන්නා උපාධිය කියන්නේ. මේ රටාවෙන් බැහැරට යන පින්වත් ආචාර්‍ය මහත්වරු හරිම අඩුයි. (වාසනාවකට එහෙම අය නැතුවාම නොවේ )

උපාධි ලබා ගන්නා පිරිසත් අන්තිමට සිදු කරන්නේ තමන්ගේ ගුරුවරුන් පාරේම යමින් අවිද්‍යාව පිළිබඳ ලබාගත් උපාධියෙන් හිතේ බර වැඩි කරගැනීමයි. මම ඉංජිනේරුවෙක්, දොස්තර කෙනෙක් කියලා හිතාගෙන පොළවේ පය ගසන්නේ නැති පිරිසක් ලෙස හැසිරීමයි.

මම 2007 කාලේදී මට තිබුන අසනීපයකට බෙහෙත් ගන්න පේරාදෙණිය රෝහලේ සායනයකට ගියා. රෝගීන් ප්‍රමාණය වැඩි නිසාම ගොඩක් වතාවල් වලදී ඔවුන් සිටගෙන සිටින ආකාරය අනුව දොස්තර මහත්වරු ඇවිද යන මාර්ගය අවහිර වෙනවා. ලොකු දොස්තර මහත්වරු රෝගීන් අතරින් රිංගා අදාළ සායනයට පැමිණෙන අතර, සුදු කබාවලින් සැරසුන දොස්තර වීමට ඉගෙන ගන්නා පිරිස පැමිණෙන්නේ අසරණ රෝගීන්ට දොස් පවරමින්. ඔවුන් පුරුදු කරන "මාන්නය" ඒ තරම් වැඩියි. ඉතින් දැනුම බලය වේ ද?

අවිද්‍යාව ඉගෙනීමෙන් ලබා ගත් උපාධිය අතහරින්න. එය සමාජයට සේවයක් සිදු කිරීමට පමණක් යොදාගන්න. ඔබ උපාධියක් ලබාගන්නා විට, ඔබේම යහළුවන් විභාග අසමත්ව, ජීවත් වීමටවත් විදියක් නොමැතිව දුක් විදින්නේ ඇයිදැයි කල්පනා කරන්න. ඔවුන්ට ඔබ සමඟ පැමිණීමට නොහැකි වූ හේතු සිතා බලන්න. ඔබ මාර්ගය දකින්න.

මේ සටහන් ලියන්නේ කිසිම කෙනෙකුට රිදවන්න හිතාගෙන නම් නෙමේ. ඇත්තටම එවැනි අය දැක්කාම හිතේ ඇතිවෙන අනුකම්පවෙනුයි. ඔවුන්ට සංසාරය තව බොහෝ දුරයි.......

ඔබේ අවසාන ඉලක්කය කුමක්ද?

පූජ්‍ය අචාන් චා හිමියන්ගේ "මේ භාවනාවට කාලයයි" (පරිවර්ථනය - ප්‍රදීප්කුමාර බාලසූරිය මහතා.  ISBN 978 955 667 129 2) කෘතිය කලෙකින් කියවන්නට ලැබුන හොඳ කෘතියක් ලෙස සලකමි. පුජ්‍ය අචාන් චා හිමියන් විසින් විවිධ අවස්ථාවලදී දේශනා කරන ලද අගනා දහම් පඩුරක් මේ කෘතිය මගින් පාඨකයාට හිමි වේ. බෞද්ධ අබෞද්ධ කාටත් මෙහි අන්තර්ගතය වැදගත් වේ යැයි සැලකිය හැකිය. එහි සඳහන් පහත කථාව අප සියලු දෙනාට වැදගත් වේ යැයි සිතුන නිසා එය මෙලෙස සාරාංශ කොට පළකරමි.

ව්‍යාපාර සම්බන්ධ උපදෙස් සපයන බොහෝ සාර්ථකත්වයට පත් එක්තරා මහාචාර්යවරයෙක් දුප්පත් මසුන් මරන්නන් වෙසෙන ගම්මානයක සංචාරය කරන අතර, උදැසනම පැමිණ මසුන් මරන්නෙකු සමඟ සංවාදයකට වැටින.

"ඔබ උදැසනම පැමිණ මසුන් මරා ඉන්පසු කරන්නේ කුමක්ද?" මහාචාර්යවරයා ඇසීය.

"මම මේ මසුන්ගෙන් ගෙදරට අවශ්‍ය ප්‍රමාණය ගෙන, ඉතිරි ටික විකුණනවා. ඉන්පසු ගෙදර ගොස් මගේ බිරිඳ හා දරුවන් සමඟ දිවා ආහාරය ගෙන, ටිකක් නිදා ගන්නවා. ඉන්පසු සවස මගේ දරුවන් සමඟ ටිකක් සෙල්ලම්කර, හවස සමාජ ශාලාවට ගොස් මධුවිතෙන් සප්පායම් වී යාළුවොත් එක්ක ගිටාරය වයමින් විනෝද වෙනවා. ඉන්පසු රෑ බෝ වී නිවසට ගොස් හොදින් නිදා ගන්නවා" යැයි මෙම අව්‍යාජ ධීවරයා පැවසීය.

මොහුට නොමිලයේ උපදෙස් කිහිපයක් දීමට ආශාවක් පහල වූ මහාචාර්යවරයා මෙලෙස පැවසීය.

"ඔබට පුළුවන් උදෑසන සිට සවස් වන තුරු මසුන් මරන්න. එයින් ඔබට දැන් ඔබ ලබනවා මෙන් කිහිප ගුනයක අදායමක් ලබා ගත හැකියි. ඔබට එම මුදල් ඉතිරිකොට මෝටර් බෝට්ටුවක් ලබාගෙන පිරිස සමඟ වැඩියෙන් මුදල් උපයා ගත හැකියි. අවරුදු 2ක් පමණ යන විට ඔබට දෙවන මෝටර් බෝට්ටුවද මිලදී ගත හැකියි. අවරුදු හත අටක් යනවිට ඔබ විශාල ධිවර සමාගමක හිමිකරුවෙක්. ඔබට ඔබේ සමාගමේ සම්බන්ධතා ජාත්‍යන්තරයට ගෙන යා හැකියි. ඉන්පසු ඔබට කොටස් වෙළදපොලට ඇතුළත් වන්නට පුළුවන්. මේ වන විට ඔබ කෝටි ගණනක් වටිනා සමාගමක හිමිකරුවෙක්."

"මගේ දැනුම හරි ඉහලයි. මම දුන්න ව්‍යාපාරික උපදෙස් වැරදිලා නැහැ" මහාචාර්යවරයා තවදුරටත් පැවසීය.

ධීවරයා මෙම උපදෙස් බොහෝ සිහි බුද්ධියෙන් අසා සිටියේය. ඔහු මෙලෙස ඇසුවේය.
"ඩොලර් කෝටි ගණනකින් මම මොකද කරන්නේ?"

එම ප්‍රශ්නයට මහාචාර්යවරයා තරමක් කළබල විය. ඔහු සැලසුම ගැන සිත යොමු කලා මිසෙක, එහි අවසානය ගැන සිතුවේ නැත.

ඩොලර් කෝටි ගණනක් අතේ ඇත්නම් කළහැකි දේවල් පිළිබඳව මහාචාර්යවරයා මෙලෙස පැවසීය.

"ඔබට පුළුවන් ලස්සන ධිවර ගම්මානයකින් නිවසක් මිළදී ගන්න. ඔබට පුළුවන් සුඛෝපබෝගී බෝට්ටුවක් මිළදී ගෙන, උදැසනම ගොස් විනෝදයට මසුන් මරන්න. ඉන්පසු ඔබට දවල්වෙලා ඔබේ පවූලත් සමඟ දිවා ආහාර ගෙන, කදිම නින්දක් දාන්න පුළුවන්. සවස් වී ඔබේ දරුවන් සමඟ ගතකොට අවන්හලට ගොස් මධුවිතෙන් සප්පායම් වී, ඔබේ යහළුවන් සමඟ ගිටාරය වයමින් විනෝද වෙන්නත් පුළුවන්. "

ධීවරයා එයටද හොඳින් සවන් දුන්නේය.

"ඉතින් මම දැන් කරන්නෙත් ඕකම නේ. ඒකට ඩොලර් කෝටි ගණනක් ඕන නෑ නේ?"

-- බොහෝ දෙනෙක් මුලින් සිතන්නේ ධනවත් වීම ගැන පමණි. ඒ සඳහා බොහෝ වෙහෙසෙන්නේ ධනවත් වීමෙන් පසුව ලැබෙන දේ සඳහාය. එහෙත් ඊට පෙර සිටම හිමි සිතේ සාමය ගැන නොසිතනු ඇත.

නුඹ හොඳ මිනිහෙක් වන දා........

අහම්බෙන් අසන්නට ලැබුණ පහත ගීතය අසා බලන්න...... සුනිල් එදිරිසිංහ මහතා ගායනා කරන එම ගීතය දැන් නම් ගුවන් විදුලි නාලිකා වලින් අසන්නට නොලැබෙන තරම්.......

Sunil Edirisinghe "නිල් කටරොළු"

අවාසනාවකට දැන් පරපුරේ සිටින දරුවන්ට නම් සමනළයෙකුට හිංසා කරනවා තියා, ඇත්ත සමනළයෙක් දකින්න තරම් වත් නිදහසක් නැතුව ඇති. එසේ නොවේ නම්, තරඟකාරී ජීවිත ගෙවන ඔවුන් පරිසරය තුළ නිදහසේ පැණි උරා බොන සමනළයෙකුගේ සුන්දරත්වය විඳින්න තරම් සෞන්ධර්යාත්මක අධයාත්මයකින් සම්පුර්ණ නැතිව ඇති.

ගීතයේ අවසාන පද කිහිපය හොඳින් අසා බලන්න.

"නුඹ හොඳ මිනිහෙක් වන දා..... මල් පිපියන් මගෙ සිහිනේ........"

ඇත්තටම මගේ අම්මා තාත්තා මට පොඩි කාලෙදි කිව්වෙත් මේකම නේද?

කවදාවත් මට ඉංජිනෙරුවෙක් වෙන්න , තරගයන්ගෙන් දිනන්න,  ලොකු තනතුරු ගන්න කියලා නැහැ.

මොන රැකියාව කරත්, හොඳ මිනිහෙක් වෙයන් කියන දේ විතරයි කිව්වෙ. ඒ නිසාමද කොහෙද, වෙනස් දැක්මත් සකස් වුනේ.....

එත් ඒ අපට තිබු ළමා කාලයේ සුන්දරත්වය අද දරුවන්ගෙන් දෙමාපියෝ විසින්ම උදුරාගෙන අවසානයි.....